Imagine #1 - Ed Sheeran

Imagin 1 ze specjalną dedykacją dla cudownej Sheeranator - @Marakselox ♥

Ten dzień miał być wyjątkowy. Czułaś to. Wiedziałaś, że na pewno nie zapomnisz go do końca życia. Tylko jedno pytanie: dlaczego? I skąd to przekonanie?

Nie rozmyślając o tym, wygramoliłaś się z łóżka. Zegar stojący na szafce nocnej wskazywał 10:00. Skierowałaś się do łazienki, by doprowadzić się do porządku. Szybki, zimny prysznic postawił cię na nogi. Zaczesałaś swoje (twój kolor) włosy w wysokiego, nagannego koczka. Przez okna do domu wkradały się gorące promienie letniego słońca. Jak to miałaś w zwyczaju, dzień postanowiłaś rozpocząć od spaceru po plaży. Przebrałaś się w wygodny zestaw, po czym zabierając potrzebne rzeczy (koc, krem do opalania, telefon, pieniądze) do torby, wyszłaś z domu. Sprawnym ruchem zamknęłaś drzwi i udałaś się w stronę swojego celu.

O tej porze nie ma jeszcze tłumów, więc bez problemu znalazłaś dogodne miejsce: blisko wody i obok małego drzewka. Rozłożyłaś koc i rozkoszowałaś się zapachem rześkiego powietrza. Rozejrzałaś się. Poza ratownikami i garstką plażowiczów nie było nikogo. Chwilę rozmyślałaś, wpatrując się w wodę. Zdjęłaś szorty i kapelusz, by się nieco poopalać. Po chwili zaczęłaś spacerować brzegiem morza. Już miałaś wchodzić do wody, kiedy usłyszałaś męski krzyk. Coś w stylu „Uwaga!”. Instynktownie odwróciłaś się w stronę, z której dobiegał głos. Przed oczami miałaś dziwny, zielony obiekt, który zbliżał się do twojej twarzy z zawrotną prędkością. Sekundę później poczułaś intensywny ból w okolicy czoła i upadłaś na ciepły, miękki piasek.

- Ałaaaaaaaaaaa! – zaczęłaś wrzeszczeć. Nie ma to jak dostać frisbee w twarz. Przyłożyłaś dłoń do głowy i wiłaś się na piasku. Siła uderzenia była spora.

- Harry, leć po lód! Już! – słyszałaś czyjeś wołanie, jakby zza ściany. Otworzyłaś oczy i podniosłaś wzrok. Twoim oczom ukazał się… anioł. Szare, przenikające spojrzenie i idealnie rozwiane na wietrze rude włosy… zatroskana twarz… Zapomniałaś o bólu. Liczyła się tylko jego obecność. Już dawno nie czułaś czegoś takiego. Twoje serce zabiło szybciej.

- Strasznie cię przepraszam. Nic ci nie jest? – na sam dźwięk jego głosu przeszły cię dreszcze.

- Chyba jest okej… – powiedziałaś nieśmiało, jakbyś nie była pewna, czy umiesz mówić.

- Chodź, pomogę ci wstać – ideał skierował w twoją stronę swoją dłoń. Ujęłaś ją niepewnie i usiłowałaś się podnieść, wciąż trzymając się za obolałe czoło. Zakręciło ci się w głowie. Poczułaś, że lecisz. Na szczęście rudy bóg ideał w porę cię złapał i w tym momencie stałaś w jego objęciach.

- Wybacz, ja naprawdę nie chciałem… Ed jestem – kąciki jego ust powędrowały ku górze, chociaż w oczach widać było troskę.

- [T.I] – odparłaś, odwzajemniając uśmiech.

- Wszystko w porządku? – zapytał. Pokiwałaś głową, chcąc potwierdzić, jednak nie zdążyłaś powiedzieć ani słowa. – Ale na pewno? Nie kręci ci się w głowie? Nie jest ci słabo? Nie boli cię głowa? Nie jest ci niedobrze? Ile widzisz palców? – Ed zasypał cię pytaniami, po czym zaczął machać ręką przed twoimi oczami. Już udało ci się złapać równowagę.

- Trzy… – mruknęłaś. – Naprawdę, wszystko jest okej, nic się nie stało, po prostu boli mnie głowa…

- O, jesteś już. Poznaj, to mój kumpel, Harry. Harry, to [T.I.].

- Miło mi – wesoły chłopak z burzą ciemnych loków na głowie wyciągnął w twoją stronę rękę.

- Byłoby mi o wiele milej, gdybyście mnie potraktowali nieco łagodniej – zaśmiałaś się. Twoi nowi znajomi również.

- Trzymaj – Edek przyłożył ci do czaszki pudełko z lodami waniliowymi. Cóż, lepsze to niż nic, przynajmniej ulżyło.

            Skierowaliście się w stronę twojego koca. Chłopaki przenieśli się koło ciebie. Całe popołudnie spędziłaś w ich towarzystwie. Poznałaś ich nieco, oni ciebie również. Żartowaliście, śmialiście się. Na chwilę nawet wskoczyliście do wody, by popływać. Wciąż czułaś na sobie wzrok rudego, bynajmniej wcale ci to nie przeszkadzało. Plaża stopniowo się zapełniała. Niestety, chłopaki musieli się zmywać, ty w sumie też (byłaś już nieźle spieczona). Pożegnałaś się, po czym zaczęłaś się pakować.

            Po powrocie do domu zaczęłaś zastanawiać się nad wydarzeniami z tego dnia. Zrobiło ci się smutno. Jak teraz masz go znaleźć? Przecież nic o nim nie wiesz! Tylko tyle, że nazywa się Ed i ma kumpla Harry’ego… Nagle przez myśl przebiegła ci cała wasza rozmowa… mówił coś o gitarze, śpiewie i wieczorkach muzycznych w małej kawiarence… jak ona się nazywała… Tak! Little Big Hill! Tam na pewno go znajdę! Ten dzień naprawdę był wyjątkowy…

            Następnego dnia szukasz tego miejsca, o którym gadałaś z Edkiem. Okazało się, że lokal został zamknięty. Poczułaś smutek. Czyli już nigdy go nie spotkasz…? Straciłaś ochotę na wyjście na plażę. Z resztą, już nic ci się nie chciało. Tylko płakać. Tak bardzo chciałaś… właśnie, czego? Jego dowcipu, głosu, śmiechu, troski, rąk, nawet frisbee… po prostu jego. Zależało ci na nim. I to jak cholera.

            Przez parę następnych dni nie ruszałaś się z domu. Pogrążałaś się w swoich smutkach, zamiast go szukać. Straciłaś nadzieję.

            Miesiąc po waszym pierwszym spotkaniu wreszcie wróciłaś do żywych. Wyszłaś na miasto. Ostro szalałaś na wyprzedażach.

Po wielkich zakupach wzięłaś długą, relaksującą kąpiel, zjadłaś porządny obiad, po czym położyłaś się na kanapie. Po pół godziny zwlekłaś się z niej, by wyprać koc; w końcu jutro wybierzesz się na plażę! Po miesiącu należałoby go wyjąć z torby. Zaczęłaś ją opróżniać. Ręcznik, pieniądze, krem do opalania, koc i… notes? Przejrzałaś go. Na pewno nie był twój, to nie twoje pismo. Poza tym, w życiu nie miałaś czegoś takiego. Nagle w rękach została ci luźna kartka. Co na niej pisało? Adres i numer Eda. Od razu się uśmiechnęłaś. Z bananem na ryjku zapisałaś sobie to w telefonie. Czyli nie tylko tobie zależało na utrzymaniu kontaktu… Ale na dole pisało coś jeszcze.

Dzisiaj, 20:00, na plaży.

            Zrobiło ci się głupio. Pewnie czekał tam, a ty nie przyszłaś… Pewnie pomyślał, że masz go gdzieś… Mimo to postanowiłaś wybrać się tam, gdzie zostałaś zaproszona. I tak nie miałaś planów na wieczór.

            Wrzuciłaś kocyk do pralki, po czym udałaś się do garderoby w celu wybrani jakiejś kreacji. Wybrałaś idealny zestaw (sukienka + buty). Zegarek wskazywał 18:00. Wyjęłaś pranie i rozwiesiłaś je na tarasie, by wyschło. Wróciłaś do łazienki. Zrobiłaś lekki makijaż, tylko podkreślając oczy. Następnie przygotowałaś fryzurę: rozpuszczone, lekko pofalowane włosy. Wskoczyłaś w przygotowaną wcześniej sukienkę, po czym spakowałaś do torebki komórkę i notes chłopaka. Na chwilę włączyłaś komputer, by przejrzeć pocztę. Wybiła godzina 19:30, więc postanowiłaś już wychodzić.

            Do plaży nie miałaś daleko. Serce waliło ci jak dzwon. Nie miałaś większej nadziei na to, że tam go spotkasz, ale szłaś. Mimo wszystko. Jeśli go tam nie będzie, po prostu poczujesz się tak, jak on… Udałaś się w stronę tego miejsca, gdzie był twój koc. Pod to małe drzewko.

            Bez entuzjazmu powłóczyłaś nogami. Podniosłaś wzrok i…

- Ed…? – z twoich ust wydobył sie nieśmiały szept. – Ja… przepraszam… ja dopiero dzisiaj znalazłam twój notes… i tą wiadomość…

- Nie szkodzi. I tak jestem tu codziennie. Codziennie. Od dnia, w którym cię poznałem. Miałem nadzieję, że cię tu znajdę. Potem myślałem, że po prostu jesteś na mnie zła za ten wypadek i nie chcesz mnie znać…

- Nie, to nieprawda – wyrwało ci się. Na twojej twarzy zagościł nieśmiały, zawstydzony uśmiech, którym zaraz zaraziłaś swojego towarzysza. Staliście tak przez chwilę w milczeniu, patrząc sobie w oczy.

- Jesteś cudowna – usłyszałaś. Twoje nogi zmiękły, a serce gwałtownie przyspieszyło.

- Ty również – tylko tyle byłaś w stanie odpowiedzieć. Byłaś nim zaczarowana. Dosłownie.

- Nie wiem, czy ci się spodoba, ale… dzięki tobie napisałem piosenkę. Dla ciebie.

Twoje oczy zrobiły się wielkie. Chciało ci się płakać. Napisał piosenkę. Dla ciebie. CIEBIE, zwykłej dziewczyny, której przez przypadek przywalił plastikowym kółkiem w łeb.

Widać było, że chłopak był przygotowany. Krzesełko, gitara (jejku, kochasz ten instrument!), jakieś kartki z tekstem… Usiadłaś na kocu, obok niego. Zaczęłaś wsłuchiwać się w instrument. Struny wydawały perfekcyjne, delikatne dźwięki, jakby były wyuczone, co mają grać. Gdy usłyszałaś delikatny głos Eda, chciałaś po prostu się na niego rzucić. Był tym ideałem.

Give me love like her

‘Cause lately I’ve Ben waiting up alone

Paint splattered teardrops on my shirt

Told you like let them go

And that I’ll fight my corner

Maybe tonight I’ll call ya

After my blood turns into alcohol

No, I just wanna hold ya…

Give a little time to me or burn this out

We’ll play hide and seek to turn this around

All I want is the taste of your lips allow

My, my, my, my, oh give me love…

            Po twoim policzku mimowolnie spłynęła łza. Jedna, pojedyncza, ale jak wiele znaczyła… Byłaś wzruszona. Tak do głębi, jak nigdy wcześniej. Chciałaś, by ta chwila nigdy się nie kończyła. Ed zobaczył, że płaczesz. Przestał grać. Odłożył gitarę i usiadł przy tobie.

- [T.I], co się stało? – spytał. Z tą samą troską, co miesiąc temu.

- Niee, nic… po prostu… jeszcze nikt nigdy nie zrobił dla mnie czegoś tak wspaniałego… Jesteś niesamowitym facetem, Eddy. Dziękuję – wzięłaś go za rękę. To był impuls. On tylko się uśmiechnął. Kciukiem gładził twoją dłoń.

Oparłaś głowę o jego ramię. Czułaś się taka wyjątkowa… bezpieczna… On na twoich włosach złożył delikatny pocałunek. W twoim brzuchu rozszalały się motyle.

- Chcę ci pokazać coś jeszcze – wyszeptał. Poczułaś dreszcze. Chłopak skierował swój wzrok w stronę morza. Na niebie zachodziło słońce.

- Coś pięknego – z zachwytu odebrało ci mowę. Z zachwytem wpatrywałaś się w horyzont, za którym znikał wielki, złoty okrąg.

Poczułaś jego dłoń na twojej twarzy. Delikatnym, aczkolwiek zdecydowanym ruchem, obrócił twoją twarz w swoją stronę. I wtedy złożył pocałunek na twoich ustach. To był magiczny moment. Czułaś jego ciepło, słodycz jego warg. Wasze języki splotły się w pełnym pasji i namiętności tańcu. Gorąca bryza rozwiewała ci włosy. Kiedy już zabrakło wam tchu, rozdzieliliście swoje twarze.

Patrzyłaś na niego, jak dziecko na widok czekolady. Kochałaś go. Teraz to było pewne. Ten miesiąc rozłąki tylko cię w tym upewnił. Chciałaś z nim być. Na zawsze.

- [T.I.], mogę cię jeszcze o coś prosić? – usłyszałaś nieśmiały, błagalny ton chłopaka.

Kiwnęłaś twierdząco głową. On popatrzył ci w oczy.

- Give me love…

Oto mój pierwszy imagin (DOSŁOWNIE!). Z racji, że nigdy wcześniej tego nie robiłam, proszę o wyrozumiałość :3

Ogólnie myślę, że nawet mi to wyszło, ale nie mi to oceniać, tylko wam ;)

ZE SPRAW ORGANIZACYJNYCH:

1. Postanowiłam, że od czasu do czasu będę robiła niektórym blogom taki mały shoutout. W tej części chciałabym polecić wam naprawdę cudownego bloga, pisanego przez moją przyjaciółkę (to ona podrzuciła mi pomysł z plażą, dzięki słoneczko ;***). W jej imieniu, serdecznie zapraszam!

anything-could-happenn.blogspot.com 

2. Jeśli chcielibyście, abym napisała coś specjalnie dla was, składajcie zamówienia (tutaj, albo na tt - @karolapatka) :D

Dodam, żebyście uwzględnili z kim to ma być, wesoły czy smutny, i czy są jakieś inne wymagania do spełnienia ;) Zawsze spróbuję.

3. Dopiero zaczynam, więc bardzo ważne są dla mnie wszelkie komentarze i opinie. Jeśli spodoba wam się moja stronka, PROSZĘ, powiedzcie o niej znajomym, rozgłoście troszkę. Będę dozgonnie wdzięczna ♥ 

Jak ci się podoba, komentuj, jak nie – też :)

Kocham! xoxo ♥♥